एक बडबडगीत- ‘कडू कडू कारले’

मी कधी बडबडगीत लिहीन असं मला मुळीच वाटत नव्हतं. पण एका मित्राला चिडवायला म्हणून दोन-चार ओळी लिहिल्या आणि मग त्याने मागे लागून माझ्याकडून हे बडबडगीत पूर्ण करून घेतलं. ते इथे देते आहे.

कडू कडू कारले

एक होता _ _ _, गाव त्याचे पार्ले
आवडायचे त्याला, कडू कडू कारले

एकदा त्याने खाल्ले, गोड गोड कारले
आणि त्याचे डोके, फिर फिर फिरले

“आवडे मला कडू, आणि हे काय चारले”
असे म्हटले जिभेने, नि मानगूट त्याचे धरले

कॉफीचे पाकीट त्याने, आणले भलेथोरले
बाटलीभर कॉफी प्यायला, तरी नाही पुरले

कडूशार कोयनेल, होते घरी उरले
बादलीभर प्यायले, तरी नाही पुरले

अंगणात होते पाच, कडुनिंब पेरले
एक अख्खे झाड खाल्ले, तरी नाही पुरले

शेवटी त्याच्या डोक्यात, खरे काय ते शिरले
आणून कडू साखर, तिचे बकाणे भरले

पळून गेले जिभेवरचे, गोड उरले-सुरले
’हुश्श’ म्हणून त्याने, खाल्ले कडू कडू कारले

बडबडगीत पूर्ण करताना फार मजा आली. त्याबद्दल त्या मित्राचे आभार. 🙂

मेघदूतातील यक्षपत्नीचे मनोगत

आज कालिदास दिन! गेली अनेक वर्षे या मुहूर्तावर ‘ऋतुसंहारा’वरचे एक पोस्ट टाकायचे मनात आहे. पण त्यासाठी वेळ मिळत नाहीये. तेव्हा तोवर ही एक जुनी कविता वाचा.

मेघदूतातील यक्षपत्नीचे मनोगत

अवचित एका सायंकाळी
नभ मेघांनी भरून येई
थेंबांची मग लकेर उठता
घन चिंतेचे विरून जाती

मेघांची दुंदुभी ऐकुनी
धावत येती सखी-साजणी
प्रियतम त्यांचे येतील परतून
आनंदे नाचती अंगणी

मोद परि मज होईल कोठून
प्राणसख्याची नसता चाहूल,
नयनी माझ्या पाहून वर्षा
घनधाराही थिजून जातील

केस मोकळे कपाळ कोरे
हात रिकामे वसन फाटके
शुद्धच नाही शृंगाराची
दिन विरहाचे मोजीत बसते

दु:खपर्व हे असे चालता
देई साथ एकलीच वीणा
थेंब स्वरांचे धावत येती
भिजवुनी जाती शुष्क मनाला

आज परंतु काय जाहले
वीणेचे का ओठही मिटले
छेडून तारा अनंतवेळा
सूर तरीही का न उमटले?

सोडून मग मी नाद तयाचा
आळविते त्या सुरेल ताना
नाव प्रियाचे ज्यात गुंफले
हाय विसरले परि त्या गाना

हताश मग मी होऊन बसता
शब्द घनाचा कानी आला
म्हणे, ‘हा घे तुझ्याचसाठी
तव नाथाचा निरोप आणला…

-“जतन करून तू ठेव स्वतःला
देहभार मी जसा वाहतो
सरता वर्षा सूर्यासह मी
बघ तू कैसा झणी परततो!”‘

ऐकून हे मी आनंदाने
धावत सुटले अंगणात अन्
जलधारांचा स्पर्श लाभता
झरे मुखातून विस्मृत गान